بوستون – یادداشت شماره صفر

خوب؛ کنفرانس سیستم داینامیکس هم برگزار شد. حدود شش صد نفری آمده بودند و کنفرانس خوبی بود. روز اول برنامه ویژه دانشجوهای دکتری بود. سه روز بعدی مربوط به ارائه مقاله ها بود و روز پنجم هم روز کارگاه ها بود.

1- یادداشت صفرم – به سمت بوستون
با دیوید و دبرا به سمت بوستون رفتیم. همه هم ماشالله خوش صحبت بودند! با این که به خاطر شلوغ بودن راه یک و نیم ساعت دیرتر از حد معمول رسیدیم ولی خوش گذشت. بیشتر راه را دیوید رانندگی می کرد. در مورد خاطرات مسافرتشان به ایران صحبت کردند و خدا رو شکر خاطرات خیلی خوبی داشتند. نکاتی که اشاره می کردند کاملا جالب بود. از نحوه برخورد مردم، مناطق دیدنی ایران و خاطرات شخصی با دکتر و غذاهای ایرانی و تاریخ ایران صحبت کردیم. به جز این ها کمی هم در مورد کنفرانس و وضعیت سیستم داینامیکس و این جور چیزها بحث کردیم. دیوید در بحث های علمی، جملات خود را آرام و با دقت و با مکث زیاد می گفت. یک نکته دیگر هم این که چون هزینه ها در بوستون بالاست، دیوید و دبرا غذای این چند روزشان را در داخل یک یخدان با خودشان آورده بودند.
وقتی رسیدیم بوستون، تقریبا شب شده بود و کارهایی که قرار بود ما هم در انجام آن کمک کنیم تمام شده بود و دقیقا وقت شام بود. شامی ترتیب داده بودند برای کسانی که به صورت داوطلب کار کرده بودند و بالطبع ما هم در این قسمت از برنامه به صورت داوطلبانه شرکت کردیم! جمع کوچک و خوبی بود. جی فارستر و سوزان هم آمدند و من برای اولین بار جی را دیدم. پیرمرد نودساله ای که پنجاه سال پیش سیستم داینامیکس را اختراع کرده بود. روبرتا من را به سمت جی برد و جی از جایش بلند شد. روبرتا گفت: «این نوید است. شاگرد علی بوده در ایران و الان در دانشگاه آلبانی درس می خواند.» جی لبخندی زد و دست داد. بعد نگاهی به برچسبی که بر سینه ام زده بودم کرد و تمام تلاشش را کرد که فامیلم را بخواند. خواندن این فامیلی غریب ما برای مخترع سیستم داینامیکس و البته مخترع اولین حافظه کامپیوتر و مکانیزمهای مختلف سروو کنترل مکانیکی و الکترونیکی کار ناممکنی بود :) جی خنده ای زد و گفت «می شه فامیلت را برایم بخوانی؟!»
شب با نیوشا برای قدم زدن به مناطق اطراف هتل رفتیم.
ادامه دارد...