سارا و دارا

یکی از علامت های پیر شدن این است که زندگی نوستالژیک می شود! و خلاصه شما هر چیزی را که می بینید یاد یک داستانی می افتید که n سال پیش اتفاق افتاده و برای شما یادآور خاطرات جوانی و شور و حال آن سال هاست. گویا ما هم به طور رسمی وارد این دوران می شویم :)

سروش چند وقت پیش اشاره ای کرده بود به برنامه عروسکی چاق و لاغر که البته بعدا ورژن آدمش هم به بازار آمد و چند برنامه دیگر که زمانی تنها لحظه شادی و هیجان ما بود. بهمن هم چند پست داشت در مورد برنامه های تلویزیونی دهه فجر، مثل سریال خبرنامه و بعد هم در مورد چند تا از سرودهای قدیمی زمان جنگ نوشت. (من هم در یکی از کامنت هاش لینک یکی از سرودهای گروه آباده را گذاشته بودم که اولین بار توی فایل اورکات مسعود دیده بودم).

یک سرودی هم بود که من خیلی دوست داشتم. کمی قدیمی تر از سرودهای دیگر است و شاید متولدین 57 و قبل تر یادشان بیاید.. سرود در مورد داستان دارا و سارای کتابهای مدرسه بود که حالا وارد شرایط سیاسی بعد از انقلاب شده بودند. با این که شخصیت های کتاب های مدرسه ما امین و اکرم بودند که یکی بادام داشت و آن یکی انار(!) و سارا فقط یک بار می آمد و یک تابی را می بست و می رفت و خبری هم از دارا نمانده بود، ولی من شعر انقلابی دارا و سارا را خیلی دوست داشتم. مخصوصا وقتی همراه می شد با تصاویر کارتونی مخصوصش که فقط چند نقاشی ساده و تاریک بود و نه کارتون:

یک عمر خوانده بودیم دارا انار دارد

در دست کوچک خود سارا انار دارد

ما مشق می نوشتیم با شور و شادمانی

غافل از این که دارا حتی نداشت نانی

سارا گلوله ای بود وقتی شعار می داد

هنگام مرگ خونش بوی بهار می داد

در دست هایش امروز، دارا تفنگ دارد

با دشمنان سارا، او قصد جنگ دارد

دارا که مشق ما بود، در جبهه هاست امروز

درس شجاعت او سرمشق ماست امروز (2)

---

همین... شاعرش هم نمی دانم کی بود...