فکر نکنم..

توی فرودگاه JFK که وارد می شیم بعد از چک کردن پاسپورت ها باید وارد یک مرحله ویژه ای بشیم که بهش می گند registration و مخصوص مردم صلح طلبی مثل ماست! فرآیند خیلی وقت گیریه و مخصوصا اگر قرار باشد یک پرواز داخلی هم از نیویورک به شهرتان داشته باشید روی اعصابتان است!

آقای آفیسر (افسر خودمان)، آدم خوش برخوردی است. بعد از پر کردن کلی فرم در کامپیوترش و پرسیدن چند سوال می گوید اگر کارت اعتباری هم دارید بدهید تا شماره اش را وارد کنم. من هم که کلا تو مایه های گیر دادن هستم می گم: «اِ.. registration رو هم پولی کردند!» افسر یک نگاه به ظاهر شوت من می کنه و می گه که «نه. اطلاعات رو باید ذخیره کنیم.» ما هم کم نمی آریم و می گیم «پس شما مطمئنی که من رو شارژ نمی کنند؟ وگرنه چه دلیلی داره که شماره ام را بگیرند.» و با نارضایتی کارتم را در می آورم و به او می دهم. افسر یک نگاه می کنه و با احترام زیاد می گه «منظورم شما نیستی ها. ولی اگر یک نفر تروریست باشه احتمال داره از کارتش برای رد و بدل کردن پول استفاده کنه و باید کنترل بشه.» با تعجب گفتم: «نه بابا. یعنی این تروریست ها اینقدر احمق هستند!» نگاهم کرد و گفت «فکر نکنم!»

جالبه . هر چه از مدت اقامتم در آمریکا می گذره با این پروسه ها راحت تر راه می آم و کمتر عصبانی می شم. ضمن این که مشکلات کاری فرد مقابلم (مثلا همین آفیسره) را هم بیشتر درک می کنم. شاید هم دارم غرب زده می شم!