شام با یک روانشناس

خانه "جان" دعوت بودیم. "جان" استاد دانشگاه ماست. روانشناس اجتماعی است و تخصصهای برجسته اش رفتار سازمانی در گروه ها، قضاوت و تصمیم گیری و مدیریت دولتی است. شاگرد "کن هموند" مشهور بوده است. این مقاله "جان" در management science بیش تر از ششصد بار cite شده است. "جان" مهربان و خوش برخورد است. وقتی باهاش حرف می زنی می فهمی که دلش می سوزد. دلش برای همه مردمی که تاوان عملکردهای نامناسب دولت ها را می دهند می سوزد. "جان" برای دانشجویان اش وقت زیاد می گذارد و انتظار دارد هر هفته یک ساعت گزارش پیشرفت پروژه ات را برای اش ارائه بدهی. "جان" وقتی ایمیل می زند شما را با dear خطاب می کند. کاری که هیچ کس دیگری نمی کند. جان به دانشجویان اش توصیه می کند به business school ها نروند. جان سبزی خوار است و این هم قسمت دیگری از لطافت طبعش را نشان می دهد. "جان" خانه بزرگ و زیبایش یک جای با صفا در بیرون شهر است که پنجره تراسش به سمت جنگل باز می شود. "جان" با دانشجوهایش دوست می شود و آن ها هم افراد موفقی می شوند. شاگرد آخرش در دانشگاه کلمبیا استخدام شد... اما.. اما راستش این همه "جان" نیست. "جان" سخت گیر است و برای خیلی ها غیرقابل تحمل.

بله سخت گیر است. در این حد که در کنفرانس ها، ارائه کننده هایی که به قیافه می شناسندش از بلند شدن دست اش به علامت سوال می ترسند. سوال که می پرسد، سوال نیست، یاد آوری یک اشکال است. یک اشکال در میان آن رگرسیون های موجود در مقاله که شاید هیچ کس دیگری در هنگام ارائه اصلا آن ها را ندیده بود. اشکالی که همه دودمان شما را بر باد می دهد. و تمام این اشکال را در دو جمله می گوید. کوتاه و بعد ساکت می شود.

"جان" سخت گیر است. در این حد که یک هفته قبل از دفاع دانشجویی که "جان" در کمیته اش حضور داشت به دانشجو و استاد راهنمایش اعلام کرد که حاضر نیست به هیچ نحو پروژه را بپذیرد و امضا کند. این را یک هفته قبل از دفاع گفت و رابطه اش با استادهای دیگر کمیته به هم ریخت. با دیوید و جورج.

بله، "جان" سخت گیر است. چند سال پیش رییس یک مرکزی در دانشگاه شده بود و اولین روز ورودش به عنوان رییس، منشی را اخراج کرده بود. منشی نگون بخت پشت در نشسته بود و گریه می کرد. اما چاره ای نبود.

بله، "جان" برای خیلی ها غیرقابل تحمل است. برای خانوم سابقش که دو سه سال پیش از هم جدا شدند و آن هم بعد از شاید بیست سال زندگی، برای استادهایی که در کمیته انتخاب رییس دانشکده حتی یک رای هم به او نمی دهند و برای خیلی های دیگر. جان الان برای دانشجویان بی حوصله هم خسته کننده است؛ آن هایی که لکنت گهگاه او در بین جملاتش را که حاصل سکته مغزی چند وقت پیشش است تحمل نمی کنند.

وقتی به "دیوید" گفتم که می خواهم استاد راهنمایم را که "جورج" بود عوض کنم و "جان" را انتخاب کنم اخم هایش در هم رفت و گفت می دانی که کار کردن با "جان" سخت است. گفتم می دانم. "دیوید" نگاهی به من کرد و گفت که فکر می کند من بتوانم با "جان" کار کنم... "جورج" هم که استاد راهنمای فعلی بود و این خبر را احتمالا غیر مستقیم از دیوید شنیده بود "سر سنگین" شد.

بله این ها را گفتم که بگویم در آینده از "جان" زیاد خواهید شنید. زیاد. هر چند هنوز تصمیمم را نهایی نکرده ام اما اگر این طور شد برای دوسال شما هم با من هر هفته "جان" را می بینید و با او پروژه انجام می دهید. می گفتم: خانه "جان" دعوت بودیم. خانه زیبایی که او همراه با خواهرش در آن جا زندگی می کند. خانه پر از موسیقی و پنجره و طبیعت و تابلوهای هنری زیبا. من و نیوشا به همراه راسل و خانومش و دی جی و خانومش دعوت بودیم. بهانه شام این بود که یکی از شاگردهای قدیمی جان این طرف ها بود و "جان" همه ما را دعوت کرده بود که شامی بخوریم و با هم حرف بزنیم. "جان" می دانست که ماه رمضان است و به خاطر ما شام را ساعت هفت و نیم شب داد. بر میز غذا انواع غذاهای سبزی خواری خوشمزه بود و از الکل و سگ هم خبری نبود. تا نیمه شب آن جا بودیم.