بهار می آید

هوا روشن می شود
و کم کم
درختانی که بی طرف می نمودند،
پرچم های سبزشان را بر شاخه ها بلند می کنند
و پرندگان سوت می زنند
و قارقار کلاغ ها محو می شود
... و این گونه بهار می آید... این گونه عید می شود.

و باز هم
مثل همیشه
مهمان خواهیم داشت
گروه گروه،
آن هم بی هنگام و وسط فیلم سینمایی عصرها!

(باز یادت باشد که سکوت عیددیدنی ها را بشکنیم:
تو از شیرینی عید بگویی
و آرایش گاه سر خیابان
و من از "تهران که عیدهایش خلوت و خوب است"..
و به فرزندشان هم گیر ندهیم که "عزیزم، کلاس چندمی؟!")

یادمان باشد که به مادر، که مقدس است،
مثل لحظه تحویل سال مقدس است،
بگوییم که
برای ندا
دعا بخواند
و به یاد سهراب،
آینه و آب بگذارد
که شمع مان از نگاه شان روشن شده است

و به "میرِ" دلیر بگو
که خواهیم ایستاد
که مهربان خواهیم بود
که دروغ نخواهیم گفت
که بهار سبز را زندگی خواهیم کرد.

و تو ای رهگذرِ روزهایِ زمستانیِ سرِ پلِ تجریش
به برف های سپید "دربند" مژده بده
که از هم آغوشی آن ها با آفتاب
دشت ها سبز می شوند... بهار می آید.