کار

اپلای برای کارهای آکادمیک ادامه دارد. یک تجربه مشترک بین بچه های قبلی که به من منتقل شده است این است که احتمال این که رزومه شما از میان رزومه 200 نفر که برای یک کار اپلای کرده اند خود به خود بالا بیاید بسیار ناچیز است. بلکه باید کسانی که در آن دانشگاه مقصد هستند به دنبال رزومه خاص شما بگردند تا آن را پیدا کنند. به بیانی دیگر باید کسی منتظر رزومه شما باشد: مثلا به دلایل نزدیکی موضوعات تحقیقاتی شما، آشنایی با شما در کنفرانس های قبل و یا استاد شما از اپلای کردن شما مطلع باشد. از این رو وقت خوبی را صرف می کنم و پروفایل های استادها را نگاه می کنم و به دنبال "ارتباط" می گردم.

اما دانشگاه های جدیدی که اپلای کرده ام هم همه دانشگاه های خیلی خوبی هستند و در حالی که من به دنبال یک دانشگاه رده دو هستم که اپلای کنم عملا یا موقعیت های کاری رده یک هستند (موقعیت تحقیق و تدریس در پانزده دانشگاه اول رشته سیاستگذاری) و یا رده سه (موقعیت تدریس در دانشگاه سطح پایین بیزنس). این طبیعتا کار اپلای من را سخت کرده است. نمی توانم ادعا کنم که به دلیل شرایط اقتصادی آمریکا موقعیت شغلی کم شده است، اما متاسفانه موقعیت ها همه در این دو نهایت قرار می گیرند. اپلای کردن هم به هر حال وقت می برد: الان که خیلی مطالب را آماده کرده ام حدودا یک روز برای یک اپلای باید وقت بگذارم. صرفنظر از زمانی که باید بگذارم تا توصیه نامه های استادها را پیگیری کنم.