اندر حکایت امر به معروف شدن من در آمریکا

با نیوشا توی خیابون راه می رویم. هوا عجیب سرد است و باید خودمان را به یکی از ساختمان های دولتی در خیابان "پرل" برسانیم. ناگاه، آقای میان سالی، آرام، جلو می آید. سیاه پوست است. با آرامش و احترام سلام می دهد. جواب سلامش را می دهم . شروع می کند با چشم های نگران و جدی، بدون خنده، و در عین حال دردمند به حرف زدن.

می گوید: «آقا، شما، با این خانوم چرا این جور قدم می زنید؟.. زمانی که با یک خانوم در پیاده رو قدم می زنید باید توجه داشته باشید که.. باید توجه داشته باشید که خانوم باید سمتی باشد که بین آقا و دیوار قرار بگیرد و آقا به خیابان نزدیک تر باشد.» به خودمان نگاه می کنم. می بینم که برعکسیم. من نزدیک تر به دیوارم و نیوشا به خیابان نزدیک تر است. به آقای سیه چرده نگاهی می کنم. همان طور دردمندانه می گوید «این آداب جنتلمن gentleman بودن است.»

در برابر نگاه های آقای رهگذر سه گزینه دارم:
اول این که بترسم و تته پته کنم و بگویم: «آقا ببخشید.. به جون خودمون این دفعه اولمونه که این سمت خیابون راه می رم... تازه خیلی هم من سمت خیابون نبودم. این وسط ها بودم!.. می خواهید به پدر و مادرم خبر بدید؟ نــــه.. بخ-خدا دیگه تکرار نمی شه.. بخ خدا...» بعد هم تا دل آقاهه را به دست آوردم و بی خیال ما شد، به نیوشا بگم «این ها همشون آشغال اند.. خودش نمی تونه با خانومش که راه می ره سمت دیوار وایسته، داره از حسادت می ترکه»
راه دوم این است که برگردم و با خشونت بگویم «کثافت بی شعور! به تو هیچ ربطی نداره که ما با هم چه نسبتی داریم و چه جوری تو خیابون راه می ریم... خاک بر سر تو و اون حکومت فدرال و دولت ایالتی نیویورک و اون رییس جمهور منتخب سیاه پوست تان کنم که هر چی می کشیم از شماهاست... همین شماهایید که این مردم رو از آیین "جنتلمنی" بیزار کردید»
راه سوم هم این است که بگم «ممنون» و مدتی برای خوش بودن دل آقای سیه چرده جایم را با نیوشا عوض کنم و به این طرف پیاده رو بروم.
راه چهارمی هم وجود ندارد. باور کنید.

و اما من و نیوشا که هنوز هاج و واج بود، راه سوم را انتخاب کردیم؛ در حالی که آقاهه، بعد از نصیحت، راهش را گرفته بود و رفته بود. شرط می بندم با تشکرکردن من "آرام تر" شده بود... او از آیین "جنتلمنی" دفاع کرده بود... هر چند خودش هم می دانست که دیگر این جوان ها به آداب و آیین "جنتلمنی" اجدادش احترام قائل نیستند.