واگرایی پنداشت ها در کارهای مشترک

فرض کنید پروژه ای انجام می دهید. با استادتان. پروژه ای جدید که هیچکدام از ابتدا تصویر کاملا دقیقی ندارید و در طی انجام پروژه و با جلساتی که بعد از هر بخش با هم دارید دیدگاهتان نسبت به آن روشن تر می شود. هر کدام تان می توانید پنداشت های متفاوتی در طول پروژه داشته باشید و در طی زمان به هم نزدیک یا از هم دور شوید. دیده اید که یکی در انتهای پروژه می گوید تازه استاد فهمید که من تا حالا چی می گفتم!


یک متغیر تعریف می کنم به نام baseline. که قرار است با یک نگاه ساده انگرانه برای تلقی شما و استادتان از پروژه یک عدد بدهد. وقتی تلقی شما 20 است و تلقی استادتان 80 بدون این که خود عددها به خودی خود چیزی را نشان بدهند تفاوت این دو عدد، در هر لحظه، نشان می دهد که شما تلقی تان چقدر به هم نزدیک یا چقدر از هم دور است. یک متغیر دیگر هم تعریف می کنم که انتگرال قدر مطلق این متغیر است و نشان می دهد که در طول انجام پروژه شما و استادتان چقدر به هم نزیک بودید. این را هم، واگرایی می گویم. ما بقی مدل را بر اساس ادبیات موجود در جامعه شناسی (meaning construction, sensemaking)می سازیم.


اگر بخواهم تاثیر تاخیر موجود در عکس العمل یک نفر به پیام فرستاده شده از دیگری را بر واگرایی افراد رسم کنم به نمودار زیر می رسم. (نمودار دینامیکی نیست). محورها به ترتیب "میزان تاخیر در عکس العمل" (محور x)، "میزان شفافیت صحبت" و "واگرایی" (z) است. همانطور که انتظار می رود با افزایش شفافیت، واگرایی کم می شود. اما جالب این است که تاخیر تاثیر متفاوتی می گذارد. در شفافیت بالا هر چه تاخیر بیشتر باشد بدتر است و در شفافیت پایین هر چه تاخیر بیشتر باشد بهتر است.




پیام: اگر احساس می کنید استادتان هر روز یک حرفی می زند باید کندتر به او عکس العمل نشان دهید و پیام هایش را با سرعت کمتری در پروژه لحاظ کنید. اگر شما و استادتان خوب زبان هم را می فهمید باید سریع به پیغامش عکس العمل نشان دهید. جالب این است که در میزان های غیر extreme شفافیت، حتی میزان "بهینه" برای تاخیر وجود دارد که با دور شدن از آن در هر جهتی واگرایی زیاد می شود. البته معمولا مشکل این جاست که هیچکدام نمی دانیم که چقدر حرف های دیگری شفاف و مفهوم است. معمولا بعد از اجرا می فهمیم. ولی در کل، کند بودن در محیط هایی که اطلاعات نویزی دریافت می شود می تواند تاثیر خوبی داشته باشد.