دوستانی برای چای خوردن؛ برای فکر کردن

برای من یکی از مهمترین عواملی که باعث لذت از کار و بهره وری بالا و پیدا کردن ایده های خوب می شود همکار خوب است. راستش بیشتر از همکار؛ یک دوست خوب با دغدغه های نزدیک. یک تصویر خوب برای من دوستی است که با هم در یک دانشگاه کار کنیم، هفته ای چند روز با هم ناهار بخوریم و چای بنوشیم و بحث کنیم. در دوران دبیرستان و دانشگاه افراد مختلفی برایم این ویژگی هم افزایی را داشته اند. بودن با هم انگیزه ایجاد می کرد؛ خلاقیت ایجاد می کرد و شادی....

این جا از این دوست ها کمتر داشتم. هیانجانگ و نیکی و بوراک دوستانی بودند که من و نیوشا هفته ای یک بار می دیدیم شان و با هم شام می خوردیم. با این که به نظر من اصلا هم افزایی جلساتی که با دوستان قدیمی تر داشتم را نداشت اما در طول هفت هشت ماه از جلسات ما دو مقاله چاپ شد، یک تز تمام شد، چهار مقاله کنفرانس بیرون آمد و یکی از مقاله ها دوهزار و پانصد دلار جایزه برد... الان هر سه تایشان از این جا رفته اند. البته باز هم این جلسات با آن چه که در ذهنم است فرق دارد... یک تجربه دیگرم در این جا مربوط به صحبت های من و محمد بود. محمد فارغ التحصیل قدیمی رشته ما بود و این جا مشاوره می داد. معمولا ماهی یک بار همدیگر را می دیدیم و صحبت های خوبی داشتیم. محمد هم الان یک هفته ای است که رفته سیاتل تا به طور تمام وقت برای بوئینگ کار کند.

میچ که یکی از استادهای معروف این جاست می گفت خودش فکر می کند ایده هایش تحت تاثیر دو تا از همکارانش زمانی که هر سه در دانشگاه کورنل درس می داده اند قرار گرفته (1و 2). این ها برای سالیان طولانی، روزهایی که دانشگاه بوده اند با هم ناهار می خورده اند. هر سه جامعه شناس بودند اما تفاوت های متدولوژیک محسوسی داشتند. یعنی هم، کار هم را می فهمیدند و هم می توانستند تا حدودی ایده های متفاوت بدهند. و هر سه کارهای خوبی انجام داده اند.

شاید واقعا یک مقداری ایجاد شدن این گروه ها شانسی باشد... اما واقعا یکی از مهمترین معیارهایم برای رضایت از تحقیق و کار وجود چنین افرادی در دور و برم است.