بازپرس وارد می شود

گفته بودم که امسال آمار درس می دهم. اولین جلسه کلاس را زود رفتم تا هم اتاق را پیدا کنم و هم مطمئن شوم که همه چیز کار می کند، پاورپوینت بالا می رود و در اتاق قفل نیست! بچه ها کم کم سر و کله شان پیدا می شد و می نشستند.. و با هم پچ و پچ می کردند. لحظه ای بود که من کارهام تمام شد، سرم را بالا آوردم و بچه ها هم یک دفعه ساکت شدند و فقط در این میان یک جمله از گفتگوی دو دختری که در سمتی از کلاس نشسته بودند و معلوم بود ندیده اند که من آماده درس دادنم، شنیده شد به این صورت:
I hate math!

شروع بامزه ای بود. روز اول مفاهیم پایه ای را مرور کردم، ساختار کلاس را گفتم و نحوه نمره دادن را و بعد هم یک case را با هم خواندیم در مورد تغییرات محبوبیت اوباما در زمینه های مختلف. در تمام مدت کلاس، بچه ها نگاه عجیبی به من می کردند. ساکت. لباس یقه دار پوشیده بودم و شلوار پارچه ای و کفش های مردانه (طبیعتا من کفش زنانه پاشنه بلند نمی پوشم! منظورم کفش مردانه مجلسی بود). در کلاس که راه می رفتم کفش هایم روی موازائیک ها داراپ دوروپ می کرد، درست مثل این که یک بازرس قتل آمده و بچه های بی زبان همه مظنونان قتل اند! چند نفرشان را به زور به صحبت کشاندم - شما بگویید بازپرسی شان کردم - ولی به هر حال معلوم بود که من در طرف دشمنم! و یک غریبه و آن ها هم اهل اعتراف به براندازی نیستند!

محبوب شدن در درسی که هیچ کس آن را دوست ندارد و همه به اجبار گرفته اند کار سختی است. کلاس را پانزده دقیقه زودتر تمام کردم که ثابت کنم من با استادهای آمریکایی فرق دارم باباجان! کلاس را این طور جمع بندی کردم: "آمار یک چیزی شبیه این چیزهایی است که امروز دیدیم!"