شُکرگزاری

رفتیم منزل جورج و گِیل برای روز شکرگزاری*. با احتیاط می راندیم: تاج سر عزیز دلمه برگ مو تهیه کرده بود در دو نوع شیرین و ترش، و با سلیقه در سینی چیده بود که شیرین ها یک طرف باشند و ترش ها طرف دیگر. با برچسبی هم که به دو طرف سینی زده بود نشان داده بود که کدام طرفی ها شیرین اند و کدام طرفی ها ترش که بتوان بدون چشیدن از هم تفکیک شان کنید. ساعت از دو گذشته بود که خودمان و دلمه ها را به سلامت رساندیم!

جورج مدت خوبی استاد راهنمای من بوده است و اگر یادتان باشد من به جای اش کلاس آمارش را درس داده بودم. گِیل هم خانوم نازنینی است. هر چند پسر و دخترشان در شهرهای دیگری ساکن هستند و برای شکرگزاری نمی توانستند بیایند، اما گاس و لی لی آنجا بودند. گاس آقای گربه بود و لی لی خانوم گربه. لی لی تیز و پرتحرک و لاغر، اما خجالتی است و ما که رفتیم رفت زیرزمین و قایم شد و فقط یک بار آمد بالا، آن هم وقتی که بوی بوقلون شنیده بود. گاس اما بالا بود. زیاد تکان نمی خورد جز این که بیاید و خودش را روی پای شما پهن کند و بخوابد. بنده خدا، گاس، بیماری دیابت و آرتوروز داشت. برای دیابت اش هر روز داروی اش را تزریق می کردند و برای آرتوروزش یک صندلی کوتاه گذاشته بودند که یک دفعه روی مبل نپرد و از آن صندلی کوتاه تر استفاده کند برای بالا رفتن. چشمانش هم ضعیف بود. گاس و لی لی را جورج و گیل به "حیوان خانگی خواندگی" قبول کرده بودند وقتی که آن ها را بدون صاحب و رها شده دیده بودند. لی لی خجالتی مدتی گویا در کنار کلیسایی میو میو می کرد تا این ها آوردندش و غذایش دادند. وضع بد سلامت گاس هم به این برمی گردد که غذای خشک می خورده وقتی که مدت ها بدون سرپرست بوده و این شده که وضع سلامت اش این طور شده و حالا هر روز باید تزریق شود. قرص نمی خورد با تزریق راحت تر است.

خانه شان دو طبقه ی کوچکی است که زیرزمین هم دارد. اول در اتاق نشیمن نشستیم و گپ زدیم. از کرفس ها و هویج های روی میز در سس می زدیم و می خوردیم. گیل، هر وقت که تایمر بوق می زد به آشپزخانه سر می زد تا به وضع بوقلمون داخل فر رسیدگی کند و مطمئن شود که مراحل قانونی اش را طی می کند! بعد همگی رفتیم آشپزخانه. گیل سیب زمینی شیرین آماده کرده بود و جورج نان پخته بود: نانِ موزی. گِیل سبزی جات گوناگون آماده کرد. جورج بوقلمون را تکه تکه کرد و در ظرف ریخت. هر دو افزودنی های بوقلمون را آماده کردند. جورج پیاز را با خامه و شیر ترکیب کرد و چیز بامزه ای درست کرد. نیوشا هم کمک شان کرد. من هم نگاه کردم! غذا را روی میز چیدیم و شمع ها روشن شد. گیل دست به دعا برداشت و خواست که گشنه ها سیر شوند. آمین گفتیم و غذا خوردیم. از دلمه ما هم خوششان آمد. از هر دری حرف زدیم: از رژیم لاغری و بازار کار و وضع ایران و مدیریت جهان(!) و داستان اصحاب کهف و یونان و سیستم داینامیکس و ... بعد از ناهار هم قهوه و کیک خوردیم که مثل غالب مراسم شکرگزاری کیک شان، پایِ کدو بود. کیک را گیل پخته بود و خامه روی کیک را جورج درست کرد. حدود شش و نیم شب بود که برگشتیم خانه. خوش گذشته بود. در راه هم به خانه ها نگاه می کردیم: بعضی خانه ها بی ماشین بودند و بعضی ها چند تا ماشین پشت درشان پارک شده بود و چراغ شان روشن بود...

*: thanksgiving