بابا و مامان که این جا بودند...

1- این چند وقت سرمون به پدر و مادر من گرم بود که اومده بودند پهلوی ما. یک مقدار از کارها کم کردیم و طبیعتا این جا هم چیزی ننوشتم. بعد از سه سال همدیگر رو می دیدیم. با هم رفتیم بوستون و نیویورک. و چند تا شهر کوچک این اطراف. توی شهر خودمون هم که یک ساعته همه اش تموم می شه خیلی گشتیم. ولی دوست داشتم واشنگتون هم بریم که نشد. ایشاا... دفعه بعد. فکر کنم از نیویوک خوششان آمد! از آن آپارتمان های بلند و رنگارنگ.

2- نمی دونم بابا و مامان چه احساسی داشتند. یک کم به هرحال تعارفی اند. زندگی دانشجویی ما رو از نزدیک دیدند. به هر حال سخت شان بود، باید در هال می خوابیدند. تخت اضافه هم که نداریم. خانه ما هم که مثل اکثر دانشجوها کهنه و قدیمی است. بالای صد سال اش است... اما خوب نیوشا و من سعی کردیم هر روز وقت بگذاریم و گردش یا خرید ببریم شان. چند تا از دوست ها هم لطف کردند و دعوت مان کردند. یک بار هم که یک پیک نیک ایرانی ها بود که رفتیم. یک بار هم شام دیوید و دِبرا دعوت مان کردند. خیلی خوش گذشت. دیوید با هیجان قسمت های مختلف خانه دویست ساله شان را به بابا نشان داد. از زیر زمین گرفته تا اتاق خواب ها!

3- مامان، بعد از این که رفتیم بوستون، با شیطنت ادای لهجه ما را در می آورد: «نوید، نمی ری "بااااستون"»!!. بعد هم یاد گرفت که چه جوری لباسی که دیروزش خریده بود رو ببره و به خانوم فروشنده بگه "ریتـــِـرن!". بابا هم در این مدت خوب یاد گرفت که برود ساندویچ فروشیِ "ساب وِی" و ساندویچ یک فوتی تن ماهی با سس تند بر نان گندمی سفارش بدهد! بابا در این مدت هر روز دو ساعتی در شهر دوید. وقتی از ورزش می آمد لباس اش خیس خیس می شد. روزهای آخر دیگه هوا بدجوری سرد شده بود. ولی بابا کم نیاورد.

4- در این مدت دل ام با دوست هایی بود که مدت هاست پدر و مادرشان را ندیده اند. مخصوصا آن ها که دیگر امکان دیدن شان نیست.