به دنبال معنی

امروز دو جا دعوت بودیم. اول، خانه آقا ناصر این ها که دارند می رَند از آلبانی. به عبارتی یک مهمانی خداحافظی بود. بعد هم کلیسای آنیلا، دوست پاکستانی مسیحی مون دعوت بودیم و ایشان قرار بود در گروه کُر شون آواز بخواند. اولی جمع ایرانی ها بود و دومی غیر ایرانی. اواخر مهمانی اولی، که عموما همه مذهبی بودند به جز یکی از دوستان که اعتقادی به ماورا مادیات نداشت بحث به خدا و روح و این جور حرف ها کشید. در دومی که همه بچه مسیحی بودند، از نوع کاتولیک بی پاپ (منظورم کاتولیک های پیرو کلیسای انگلستان، و نه واتیکان است) بحث پدر و پسر و روح القدس بود. در اولی گفتیم و خندیدیم و فسنجان خوردیم و کشک بادمجان. در دومی آواز خواندند و ما شنیدیم و این ها رفتند و نان و شراب گرفتند و ما نگاه شان کردیم. بودن مان آنیلا را هم شاد کرد.

روز خوبی بود کلا.

اما مهمانی ها و جمع شدن ها به کنار، مدت هاست که حرکات مذهبی برایم کم روح تر شده است. مثلا امروز که البته به خاطر احترام به دوست پاکستانی مان رفته بودیم کلیسا، حرکات مردم و بالا و پایین رفتن ها و حرکات خانوم کشیش (البته خیلی مثبت بود که کشیش یک خانوم بود) و به صف شدن ها و آواز خواندن ها برایم هیچ نکته عمیقی نداشت. کم روح بود. حرکاتی بود پشت سرهم و گاه تکراری... حتی وقتی که همه به هم دست می دادیم و آرزوی "سلام" می کردیم بیشتر برایم شبیه یک ژست بود... نمی دانم ولی هر روز نسبت به این معانی سخت گیرتر می شوم... از آن طرف محرم امسال هم تمام شد و من مسجد نرفتم. خیلی انگیزه ای برای شنیدن گریه و زاری های نوحه خوان های مان را نداشتم. چند روز عاشورا و تاسوعا را یوتویوپ های نوحه گوش کردم آن هم خیلی سِلِکتیو. مسجدمان هم در محرم برایم بی روح می شود. دل ام بیشتر رمضان می خواهد تا محرم... یا شاید دل ام جمع های صمیمانه تر و روشن فکرانه تر ایرانی که پانزده، بیست سالگی داشتیم و به شعور ختم می شد می خواهد... دل ام از حرکات و خیالات بی معنی خسته است... دل ام "معنی" می خواهد.