این است که موضوع را پیچیده می کند.

خیلی از کارهایی که قبل ها برام جذاب بود دیگه جذابیت شون رو از دست می دند.

شاید پنج سال پیش برام جذاب بود که بدونم فلان شرکت برای موفقیت از چه استراتژی ای استفاده کرد. یا فلان شرکت چه طوری بازاریابی می کند... اما راستش هر چه گذشت علاقه ام به این مباحث کم تر شد و حالا واقعا این موضوع به یک موضوع "به من چه" تبدیل شده... به من چه که فلان شرکت بهتر از آن یکی شرکت است.

شاید سه سال پیش یک چلوکباب مشتی، یک عصر خوب رو برام بوجود می آورد ولی حالا کم کم علاقه ام رو به هرچی غذای گوشتیه از دست می دم. چند روز پیش، ساعت ها نگاه به همبرگرهایی که بچه ها در پیک نیک درست می کردند برای من اشتهایی ایجاد نکرد...

از همه عجیب تر علاقه ام به فوتبال کم می شود... بازی های تیم ملی را از دست می دهم، باشگاهی ها رو که اصلا در باغ نیستم.

تا این جای کار به نظرم طبیعی است اما موضوع جایی عجیب تر می شود که بگویم نسبت به گذشته، "عمر" برایم خیلی مهمتر شده است. یعنی از دست دادن علاقه های قدیمی اصلا هم راستا با پوچی نیست، بلکه حالا برایم خیلی بیشتر از قدیم ها زندگی و احساس لذت از آن مهم شده است... می خواهم حتما حتما وقتم را صرف چیزی کنم که لذت ببرم... این قسمت داستان است که موضوع را پیچیده کرده.