این و آن و این زندگی

جداشدنی نیست از زندگی روزمره ات؛ اگر بتوان اسم این رفتن و آمدن ها را زندگی گذاشت.

دیگر همه با تو حرف دارند. از بی ارتباط ترین کارمندان دانشکده که کمتر از ماهی یکبار می بینم شان تا دوستان نزدیک. «راد» من را از دور دیده و از آن طرف راهرو می دود تا به من برسد و حال خانواده ام را بپرسد. «روبرتا» در مورد تجمع های ایرانی ها در آمریکا چیزی در تلویزیون دیده و با احساس مادرانه رو به من می کند و نصیحت می کند که «از این تجمع ها نروی ها.. در آمریکا تجمع کردن خطرناک است!» خنده ام می گیرد... دوست آمریکایی نیوشا که با هم جلسه داشتند به نشانه هم دردی لباس سبز و مشکی می پوشد... و «جان» در جواب ایمیل من که برای اش نوشته ام هیچ کدام از کارهایی که در این چند هفته باید انجام می دادم را انجام نداده ام می نویسد:

Dear Navid,
In a far less dramatic way, our 2000 election here was taken from us by a ruling of the Supreme Court not to investigate voter fraud in Florida, and we (and the world) suffered for eight years because of poor national leadership. Although I cannot fully identify with your emotions at this difficult time, please know that I also have felt strong disappointment and frustration with our political system.

همدردی ها ادامه دارند. خبر ایران به گوش بی خبرترین آدم ها رسیده است. تازه این شهر کوچک ماست...