قهوه و آقای قهوه ای

لیوان به دست، ایستاده بودم کنار آقای میان سالی که داشت برای خودش قهوه می ریخت. قهوه اول را خورده بودم و برای پُر کردن دوباره لیوانم ایستاده بودم. پُر کردنِ دوباره لیوانِ قهوه، مجانی است!.. درِ لیوان کاغذیِ قهوه را برداشتم و آرام روی میز گذاشتم و شروع کردم به ریختن ترکیبی از قهوه بادامی و قهوه سبک معمولی... از امتحان کردن ترکیب های مخبلف لذت می برم...

آقاهه، امّا، عصبانی بود و به طور مستمر داشت به همسرش غُر می زد که صبحانه ام فلان شد، و چای این ها کجاست و شکرش چرا این جاست و عسل چرا آن جاست و قورباغه چرا ابوعطا می خواند و الی آخر... همین جوری به زمین و زمان گیر می داد... هر دومان قهوه مان را ریختیم و ایشان به جای این که یک درِ نو برای لیوان اش بردارد، با عصبانیت درِ دهنی لیوان من را برداشت و رفت!... ما هم البته مصلحت ندیدیم که درِ لیوان مان را طلب کنیم و از این رو سکوت پیشه کردیم...