کمتر نویسی

شش سالی این جا نوشتم. اما شاید، زمانِ وبلاگ نوشتن هم کم کم تمام شود. بدم نمی آید که به دفتر خاطرات برگردم و بدون قالب بنویسم. از همانها که می گوید «امروز ساعت هشت از خواب بلند شدم و چای گذاشتم و با تخم مرغ خوردیم و الی آخر...» یا شاید هم نوشته هایی جدی تر لازم باشد. وبلاگ نویسی و نوشته های روزانه نه دردی از کسی دوا می کند و نه کسی را به کسی وصل می کند. اگر وبلاگ برای وصل کردن آمده بود که الان فیس بوک، این کار را بهتر انجام می دهد.

قبلا دو چیز من را مردد می کرد که تمام اش کنم. اولی اش این بود که پدرم این جا را می خواند. اما حالا که آقایی این جا را موجب انحراف جامعه یافته است و دستور مسدودشدن اش را داده، ارتباط نگارشی من با پدرم و خواهرم را هم قطع کرده است. می ماند دلیل دوم که هنوز برایم مهم است: گاه که می آیم چیزی بنویسم و از روزگارم در این جا بگویم مجبور می شوم عمیق تر فکر کنم که چه می کنم و به کجا می روم و چه شده و چرا.. گاه خطاب این نوشته ها تنها دوستانم نیستند بلکه خطاب اصلی به وجدان ام است که جوانی ات را در چه راهی صرف کردی.

نمی دانم که باید به کم نویسی عادت کنم، یا به قول مولانا آب تیره شده است و سر چه بند کن. چیزی که می دانم این است که نوشتن در این جا دیگر به نشاطم نمی آورد.