زندگی دندانی

دندان ها کار می کنند. به سختی و بی وقفه. هر روز. روزی دست کم در سه شیفت اصلی. در همان منزل شان هم کار می کنند. البته روزی هم بالاخره دندان ها پیر می شوند و رنجور و پردرد. روزی که دکتر دندان - که بیشتر صلاح شما را می خواهد تا صلاح دندان تان را - به این نتیجه برسد که عمر دندان تان تمام است، عصب اش را - جان اش را - بیرون می کشد و دندان می میرد... تا این جا همه چی درست.... آن چه برایم عجیب است زندگی بعد از مرگ دندان هاست. بیشترشان برای سال های سال بعد از مرگ شان هم کار می کنند. عصب و جان ندارند دیگر. هِرّ را از بِرّ تشخیص نمی دهند. اما هنوز جسدشان تا مدت ها کار می کند. وُرکُ هولیک هستند.