مناظره
آخر راضی کننده بود. حرکتِ ولایتی که مستقیم رفت سراغ هستهای خیلی خوب و
احترام برانگیز بود (هرچند روخونیش خیلی جوک بود!). از طرف دیگه آشنا شدن
با "ظرفیت"های واقعی جلیلی و فرصت سوزیهاش ناراحتکننده بود. من قبلن حدس
میزدم که تیم مذاکره کننده بدی داریم ولی واقعا عمق قضیه در این مناظرهها
و حرفهای جلیلی معلوم شد و اطلاعاتی که آقایون از فرصتسوزیها دادند.
در یک جمعبندی از این مناظرهها و تبلیغات - همونطور که قبلن به شوخی
گفتم - اوضاع به احتمال زیاد از اینی که الان هستیم بدتر نخواهد شد! من اگر
ائتلاف «روحانی-عارف» انتخاب بشه خیلی خوشحال میشم. اگه ولایتی انتخاب شه
خوشحالم*. اگه رضایی انتخاب شه راضیام. و اگه قالیباف انتخاب شه اوکی
هستم و دستکم زانوی غم به بقل نمیگیرم... این که فکر میکنم چه کسانی
محتمل ترند تقریبا برعکس همین ردهبندی مطلوبیت منه. یعنی فکر کنم قالی و
محسن شانسهای اولند. ولایتی و جلیلی شانس های 3 و 4. و شانس 5 هم با ماست.
* به نظر میاد تنها کسی که اگه انتخاب بشه اولویتاش رو بذاره
مذاکرات هستهای فقط ولایتی و شاید روحانی باشه. بقیه خیلی خودسانسوری
کردند اون هم هنوز انتخاب نشده! اهدافشون هم نسبتن کوچک و در حد معاونت
اقوام و استاندارها و چهارتا جاده و ساختمون بود. خوبه ولی ریشه مشکلها
نیست. این که آیا با وجود "آقا" میشه در زمینه هستهای صلح کرد با دنیا،
سوال دیگهای است (من جوابم به این سوال مثبته.)
No comments:
Post a Comment