شاید برای کامیار... شاید برای دل خودم...

1- مدتی هست که حس و حال خوبی ندارم. ناراحتم. عصبانی ام. نفس هایم تند می شود و اخم هایم توی هم می رود. راه می روم و اخبار چک می کنم و گهگاه به حافظ تفعلی می زنم که آرامم کند. در یک کلمه ناراحتم. نیوشا هم حال بهتری ندارد. گاهی غصه اش گرفته و گاهی دعا می خواند. و البته همه قدیمی ترهای شهر آلبانی هم این طورند. یک روز یکی شان در ایمیل اش می نویسد که غمگین است و عصبانی؛ و یک روز، دیگری دعا می کند که خدا به کمک آید. همه مان نگران کامیار و آرش ایم. شنیدیم که کامیار به سه سال و آرش به شش سال زندان محکوم شده اند.

2- باز هم نگرانی ما کجا و نگرانی مادر کامیار و آرش، آن هم بعد از تحویل دو پزشک به جامعه از دامان یک خانواده فرهنگی و آبرومند. مادرش می گوید: «آرش و کاميار هر دو در کار خدمت به مردم بودند. مردم جامعه اي محروم که با اعتياد و ايدز دست و پنجه نرم مي کردند. چه مي دانستند که اين کار چه عاقبتي دارد. پدرشان ۵۰ سال در کرمانشاه تدريس کرده است. همه وکلا و پزشکان در خارج و داخل مي دانند که به خانواده ما اين انگ هاي سياسي نمي خورد. هيچ وقت در کار سياسي نبوده ايم. من مادر بچه هايم هستم، با تک تک شان درس خوانده ام وبا آنها بوده ام و مي دانم اين اتهام ها به آنها نمي چسبد. اين بچه ها زير بمباران درس خوانده اند. زير موشک باران بزرگ شده اند. پسر کوچکم ترکش خورده و دست وپايش صدمه خورده است. اصلا کاري به اين موضوعات سياسي نداشتيم ونمي دانم چرا به اين موضوعات ربطشان مي دهند.» بعد می گوید «... با آنها صحبت کرده ام و گفته اند که مادر ما هيچ گناهي نداريم. وکيل پرونده را خوانده و براي ما گفته که هيچ چيز در پرونده شان نيست. بچه هاي من اقرار نکرده اند. حالا اينکه مي گويند فيلمشان را مي گذاريم را نمي دانم. امکان دارد بچه هاي من را با شکنجه وادار به پرکردن فيلم کرده باشند. امکان دارد چيزي که خودشان نوشته اند را به بچه هاي من داده اند که اقرار کنند. اما بچه هاي من کاري انجام نداده اند... اين مدت ما زندگي نداشتيم. من و پدرش شب و روز نداشتيم. يک زندان ديگر براي خودمان درست کرده ايم. (با گريه) من از ديروز تا به حال که حکم داده اند غذا نخورده ام. بچه هاي من گفته اند که اعتصاب غذا مي کنيم.»

3- مدتی که کامیار این جا بود زیاد دیدمش. درختی که به نام ایران در دانشگاه کاشت و رییس و استادهای دانشکده شان را جمع کرد سرجایش است اما خودش به جرم وطن فروشی در زندان ایران. دوچرخه اش را که تنها وسیله حمل و نقلش بوده تا حالا حتما برده اند و همان چند صندلی و میز خانه اش هم حتما تاحالا توسط صاحبخانه به بیرون ریخته شده؛ ولی کامیار در ایران به جرم گرفتن پول از منابع خارجی در زندان است. کسی می گفت که دیده بود کامیار روی زمین می خوابد و توانسته بود برایش تخت دست دوم جور کند...

4- اما مسوولین هم خوش سلیقه اند. کسی را می گیرند که نه تنها هیچ وقت مخالف نظام نبوده بلکه حتی منتقد هم نبود. کسی را می گیرند که همیشه دوستانش را به سفر به ایران و تنها نگذاشتن خانواده تشویق می کرد. کسی که معتقد بود هاروارد رفتن هرچقدر مهم باشد از دیدن خانواده کم اهمیت تر است. هرچند الان مطمئنم که مادرش فکر می کند کاش هیچ وقت به دیدارشان نمی آمد. کاش تنهایشان می گذاشت. کاش فراموششان می کرد.

5- می خواهم بگویم آقای دکتر ولایتی؛ اوف بر تو... تو مگر سال ها این ها را نمی شناختی؟ مگر در کنارت کار نکرده اند؟ مگر با تو مقاله ننوشته اند؟ سکوت چرا کردی؟ سرت به برنامه دعاهای هفتگی گرم بود.. تقبل الله!.. آقای دکتر ملکی. تو دیگر چرا؟ این سیاست بر سر آدم ها چه آورده است؟.. این طور مسوولین نظام پشت کسانی که به نظام خدمت کرده اند را خالی می کنند؟ یاد زمانی می افتم که جمعه ها که مسجد گیاهی می رفتم ولایتی هم می آمد و من خوشم می آمد و یک بار امضا گرفتم ازش... چیزی نوشت در مایه های برای پسر مومنم... آه چه بچه بودم...

6- شاید فکر کنید مهمترین اشتباه کامیار و آرش این بود که برای معتادها و ایدزی ها کار کردند. معتادان اگر قرار بود برای کسی کاری انجام دهند برای خودشان می کردند. شاید کامیار و آرش هم باید به قدرتمندان و ثروتمندان جامعه خدمت می کردند تا امروز تنها نباشند. ام روز فهمیدیم که اگر برندگان نوبل پزشکی هم خواستار آزادی تان شوند کسی توجهی نمی کند.

7- ام روز فکر می کردم همه این ها اتمام حجت خدا با افرادی مثل من است که سریع تر به فکر جایی برای زندگی و بندگی خدا باشند... تفعل دی روزم این طور بود: دور فلکی یک سره بر منهج عدل است / خوش باش که ظالم نبرد راه به منزل... امروز این طور آمد:
ز نقش بند قضا هست امید آن حافظ / که همچو سرو به دستم نگار بازآید...

8- هنوز ناراحتم ولی امیدوار


---