ادامه کارهایم با جان

یادتون باشه با جان داشتم ادبیات موضوع «overconfidence» و نقش بهبود دهنده فیدبک را در ادبیات تصمیم گیری و مدیریت مطالعه می کردم. یعنی همان موضوع «آن کس که نداند و نداند که نداند» و سوال ام این بود که آیا واقعا «در جهل مرکب ابدالدهر بماند؟!»

کلا چهارصد تا مقاله در مورد «overconfidence» نوشته شده و سه هزار تا مقاله هم در مورد فیدبک. و در این میان هفتاد تا مقاله هم به هر دو مربوط می شه. معیار جان برای این که یک موضوعی مرور ادبیاتش خوب هست یا نه این است که باید در باره آن موضوع بین هفتاد تا صد مقاله نوشته شده باشد. نه بیشتر و نه کمتر. می گوید اگر بیشتر بود حوزه اشباع است و سرمایه گذاری بیشتر بر روی آن ریسک دارد و اگر کمتر بود این قدر کار نشده که برای یک دانشجوی دکترا آماده باشد.

داستان من و جان به این جا رسیده که در سال 2008 آقای مور ادعا کرده که موضوع overconfidence بیشتر یک وهم بوده و ناشی از تست های نادرست است!.. و در بیست سالی که مردم آن چهارصدتا مقاله را نوشته اند عمرشان را تلف کرده اند. یعنی مور می گوید مردم می دانند که چقدر می دانند اگر سوال های طبیعی از شان بپرسید (نه سخت تر از آن چه در زندگی روزمره با آن طرف هستند و نه آسان تر از آن)... عمرتان را تلف نکنید. اگر سوال های تریکی و سخت بپرسید فیدبک هم دردی را دوا نمی کند.

این ادعاها و آزمایش های جدید مور طلبعتا دل دشمنان کانمن و تورسکی را خوشحال می کند! دل برانزویکی ها را.. .