قصه های دور و نزدیک کودکی 4

کلاس دوم بود. صبح ها قبل از صبحگاه در حیاط بازی می کردیم و یکی از تفریحاتمان این بود که وقتی خانوم معلم یا آقای ناظم می آید با خوشحالی به سوی اش بدویم و بگوییم: آقا یا خانوم اجازه؟ سلام!... اما آن روز وقتی دیدم که خانوم معلم آمد خودم را به ندیدن زدم. برای این که دیروز اش گند بزرگی زده بودم: در امتحان ریاضی جلوی سوال یک متر بزرگ تر است یا صد سانتی متر نوشته بودم یک متر... البته آن موقع دلیلم هم روشن بود. ما در خانه یک متر داشتیم که مادر برای خیاطی استفاده می کرد و حاضر بودم قسم بخورم که اگر دقیق به درجه بندی ها نگاه می کردید، آخر متر نوشته بود صد و پنجاه. ولی شب بعد از امتحان که به مادر گفتم، گفت که این متر ما در واقع یک و نیم متر است. این جمله را که نفهمیدم یعنی چه، اما این قدر فهمیدم که یعنی اشتباه کرده ام... آره خودم را به ندیدن خانوم معلم زدم. خانوم معلم اما ایستاد و من را صدا کرد. رفتم به سویش. گفت امتحان ریاضی یک غلط داشتی ولی من بخشیدم و بیست دادم! خودم را به کوچه علی چپ زدم که جدا؟ و در دلم خوشحال و البته نگران از این که نکند کسی از بچه های هم کلاسی بفهمد. این که آن متر ما چه مشکلی داشت و چرا اسم اش متر بود یکی دیگر از سوال های زندگی ام بود.