انتخابات امسال

برعکس انتخابات قبلی که با شور و شوق این جا می نوشتم، این بار شوری ندارم. شاید هم دلیل اش بالا رفتن سن باشه. شاید هم پایین اومدن مطلوبیت بلاگ نویسی. بچه داری هم دلیل دیگه ای هستش. و آخر هم سرخوردگی. سرخوردگی از اتفاقات چهارسال پیش.

اول فکر کردم که امسال رای نمی دم. اما هر چه گذشت، راستش نتونستم خودم رو متقاعد کنم که رای ندادن مفهوم خاصی داشته باشه. شخصا هم انقدر وقت دارم که تا پای صندوق برم. تفاوت بعضی از کاندیداها هم با هم خیلی زیاده. برای همین اگر احتمال کوچکی هم وجود داشته باشه که رای های ما صحیح خوانده بشه، منطق اینه که از این امید کوچک استفاده کنم و رای بدم.

مثل بقیه دوستان بین عارف و روحانی تردید دارم. عارف رو ترجیح می دم. فکر می کنم مشارکت قسمت هایی از جامعه که از شرایط موجود کشور ناراضی اند در انتخابات کم باشه و برای همین امید خاصی به برنده شدن این دو ندارم. اما خوب تلاش می شه کرد.