یکی از مقاله های تز

تز دکتری من شامل سه مقاله بود. شاید مقاله اصلی اش مقاله آخر بود که یک کار تئوریک بود. می خواهم در سه پاراگراف درباره اش حرف بزنم.

در مورد تصمیم گیری پزشک ها مطالعات زیادی انجام شده است. داده های موجود حاکی از این است که تصمیم های اشتباه زیادی می گیرند، بیشتر از آنچه که نیاز باشد بیماران شان را برای تست های مختلف می فرستند، و از آن بدتر این که شما اگر به دو دکتر مراجعه کنید بعید نیست که به نتایج متفاوت برسند. مثلا یک دندان پزشک می گوید که این دندان باید روکش شود و دیگری می گوید نه؛ یک پزشک می گوید که خانوم باردار باید سزارین شود و دکتر دیگری نظر متفاوت دارد؛ یک دکتر راحت تر از دیگری آنتی بیوتیک سفارش می دهد و الی آخر. با تمام پیشرفت هایی که در علوم پزشکی صورت گرفته، این نشانه ها هنوز در تصمیم های پزشکی دیده می شود. سوال این است که چرا؟

اولین واکنش ها معمولا این است که مسائل پزشکی سخت است، برای همین اینقدر اختلاف نظر موجود است. یا این که دکترها می ترسند بر اثر اشتباه جریمه شوند، برای همین زیادی تست سفارش می دهند (که موجب هزینه های روانی افزون بر هزینه های مادی است)، و یا از همه متداول تر این است که می گویند تمایلات مادی در میان است: دکترهایی که بیشتر تمایلات مادی داشته باشد، به مریض خود توصیه می کند سِزارین بکند، دندان هایشان را روکش کنند، در حالی که چندان لازم به نظر نمی رسد آپاندیس شان را عمل کنند و یا عمل قلب باز کنند و ...

من در مقاله سوم تز می گویم که لزوما این طور نیست. بر اساس یک مدل شبیه سازی نشان می دهم که اگر نتایج پزشکی تابع حساسی به مهارت پزشک باشد، مدل تصمیم گیری پزشک ها، بعد از شروع کار، و یادگرفتن از نتایج تصمیم های قبلی شان، واگرا می شوند - پدیده ای که به path dependency در علوم سیستمی مربوط می شود. به زبان ساده هر کسی در تصمیمی بهتر می شود که بیشتر آن را می گیرد. و دوم، باتوجه به این فرکانس فیدبکی که از تصمیم های نادرستشان می گیرند لزوما متعادل نیست بعد از مدتی به سمت تصمیم های با فیدبک کمتر بایاس می شوند. مثلا اگر پزشک زنان تصمیم بگیرد که به طور طبیعی بچه به دنیا آورده شود، بیشتر محتمل است که اگر تصمیم اش اشتباه بود در حین به دنیا آوردن بچه از آن مطلع شوند و حتی به صورت اورژانس تصمیم اش را به سزارین عوض کنند. اما اگر تصمیم اولیه شان سزارین باشد، سزارین از پیش برنامه ریزی و اجرا می شود. این موضوع در علوم تصمیم گیری به conditionality of feedback معروف است. این دو پدیده با هم، برای این که مجموعه ای از دکترها (1) به اختلاف نظر برسند و (2) به صورت میانگین بیش از مورد نیاز پروسس های هزینه بر را تجویز کنند کافی است. این دو پدیده می تواند علائم دیده شده در تصمیم های پزشک ها را بازتولید کند حتی اگر هیچ مسئله مادی در میان نباشد، حتی اگر پزشک ها دقیقا یک جمعیت بیمار را ویزیت کنند و حتی اگر از شکایت های قانونی هیچ واهمه ای نداشته باشند.

در شش ماه گذشته با کمک یک اقتصاددان و یک متخصص سیاست گذاری بهداشت، یک کار امپریکال کردم که تئوری ارائه شده را تا حدی تایید می کند.